Water-cement verhouding
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De water-cement verhouding (wcf, W/C) is de massaverhouding tussen de hoeveelheid water en de hoeveelheid cement in een betonmengsel.
Omschrijving
Deze verhouding is een cruciale factor die de eigenschappen van zowel verse als verharde betonspecie beïnvloedt. Een lagere water-cement verhouding leidt over het algemeen tot een hogere sterkte en betere duurzaamheid van het verharde beton, doordat er na de hydratatie van het cement minder overtollig water achterblijft, wat resulteert in een dichtere structuur met minder poriën. Een te lage verhouding kan echter de verwerkbaarheid van de betonspecie verminderen en een volledige hydratatie van het cement belemmeren. Omgekeerd verbetert een hogere water-cement verhouding de verwerkbaarheid, maar dit resulteert doorgaans in een lagere sterkte, verhoogde porositeit en een grotere neiging tot krimp bij het uitharden. Relevante normen zoals NEN-EN 206 en NEN 8005 stellen maximale water-cement of water-bindmiddel verhoudingen vast, afhankelijk van onder meer de milieuklasse en de vereiste sterkte.
Water-bindmiddelfactor (wbf)
Naast cement kunnen moderne betonmengsels ook andere bindmiddelen bevatten, zoals vliegas of silica fume. In dergelijke gevallen wordt vaak gesproken over de water-bindmiddelfactor (wbf). Dit is de massaverhouding van het water ten opzichte van de totale massa van alle effectieve bindmiddelen in het mengsel. De water-bindmiddelfactor geeft daardoor een completer beeld van de hoeveelheid water ten opzichte van alle componenten die bijdragen aan de binding in het beton.
Gebruikte bronnen: